هل من ناصر ینصرنی

 (آیا کسی نیست مرا یاری کند؟)

این ندا، نه از روز عاشورا و کربلا می آید و نه از جنگ شمر و سید الشهداء(ع) ؛ صدایی است که اگر گوشها عادت نکرده باشند ،می شنوی که زمین و آسمان پر از (هل من ناصر ینصرنی)است ؛

فلسطین ، لبنان ،عراق ،افغانستان و اکنون شیعیان یمن هم به هم نوایی (هل من ناصر ینصرنی) افزوده شدند؛

امروز شیعیان یمن همان فلسطین دیروز کلام شهید مطهری اند که فرمود:

((در گرفتاریهائی که امروز، برای اسلام هست ، مثلا در همین گرفتاری فلسطین‏
، ما و شما چقدر همدردی داریم ؟ واقعا احساس همدردی ما چیست ؟ اگر
نباشد ، به قول پیغمبر اکرم ما مسلمان نیستیم . « مثل المؤمنین فی‏
تواددهم و تراحمهم و تعاطفهم مثل الجسد اذا اشتکی منه عضو تداعی له سایر
الجسد بالسهر و الحمی(1) » ( 2 ) اگر حسین بن‏ علی بود می‏گفت:
اگر می‏خواهی برای من عزاداری کنی ، برای من سینه و زنجیر
بزنی ، شعار امروز تو باید فلسطین باشد . شمر امروز موشه دایان است .
شمر هزار و سیصد سال پیش مرد ، شمر امروز را بشناس . امروز باید در و
دیوار این شهر با شعار فلسطین تکان می‏خورد . هی دروغ در مغز ما کردند که‏
آقا این یک مسئله داخلی است . مربوط به عرب و اسرائیل است، ما چه جوابی در مقابل اسلام و پیغمبر خدا داریم(3)؟ اگر هفتصد میلیون جمعیت مسلمان دنیا،
 هر فرد روزی یک ریال بدهد ، در سال‏ نزدیک به سیصد میلیارد دلار می‏شود .  
اگر فقط مردم ایران که بیست و پنج‏ میلیون نفر هستیم و نود و هشت درصد
ما مسلمان است ، هر فرد روزی یک‏ ریال به فلسطینیها کمک کند ، در سال
حدود نود میلیون تومان می‏شود . اگر یک عشر مسلمانان هم هر کس روزی
یک ریال کمک کند در سال نه میلیون‏ تومان می‏شود .  
« فضل الله المجاهدین باموالهم و انفسهم (4 ) 0 الذین‏
آمنوا و هاجروا و جاهدوا فی سبیل الله باموالهم و انفسهم ( 5 ) » (6))).

نخستین جرقه های تحرک سیاسی شیعیان یمن در سال 1982 به دست علامه «صلح احمد فلیته» با تأسیس اتحادیه جوانان زده شد. اوج گیری تشیع در منطقه پس از حوادث 11 سپتامبر 2001 شدت بیشتری به خود گرفته، زیرا این حادثه سبب شد وهابیها از مجامع عمومی طرد شوند(7)
«علامه بدرالدین»، بزرگترین عالم دینی مدافع تشیع دوازده امامی در یمن به شمار می‌‏روند، سه فرزند خود را در راه دفاع از دین تقدیم کرده‌‏است که "سید حسین الحوثی"، دیگر فرزند وی نیز شهریور گذشته پس از 90 روز مقاومت در کوه‌‏های محاصره‌‏شده استان صعده، به فیض شهادت نائل شد"سید حسین الحوثی" طبق عادت همیشگی‌‏اش، شب‌‏های جمعه به همراه حدود 70 تن از دوستان و شاگردانش به دامنه کوه‌‏ها پناه می‌‏برد و با خواندن دعای کمیل با خدای خویش راز و نیاز می‌‏کرد که در یکی هفته‌‏ها نظامیان یمنی با محاصره 90 روزه وی و 70 تن از یارانش، آنها را به شهادت رساندند. حکومت بعثی یمن اجازه نداد آب و غذا به آنها برسد و حتی وقتی همسر "سید حسین الحوثی" با بلندگو مقداری شیر برای کودکان خردسالش درخواست کرد با بمباران هوایی روبرو شد.
"سید حسین الحوثی" پس از خواندن نماز بر پیکر یارانش، بر اثر مجروحیت شدید، به شهادت رسید.

جنگ 33 روزه حزب الله ، کشتار مسلمانان فلسطینی ، بمب گذاری های عراق و کشتن شیعیان و مسلمین عراقی ، کشتار مسلما نان افغانی و... همگی خبرهایی اند که لحظه به لحظه از صدا و سیمای و نشریات دنبال میشوند؛  اما عده ایی انسان ، آن طرف مرزها ، نه در خاک کفار ، بلکه در کربلایی دیگر ، خون می گریند و صدایشان در گلویشان خفه می ماند.

در خبرها آمده بود شخصی مسلح 32 نفر از دانشجویان دانشگاهی در آمریکا را به رگبار بسته و خود در اخر خود کشی کرده است؛

همین کافی بود تا در کلیه بخشهای خبری تلویزیون پخش شود و تفاسیری از خشونت در آمریکا را به خود اختصاص دهد ، وزارت امور خارجه به خانواده کشته شدگان و مردم امریکا تسلیت گوید و احساس همدردی با بازمانگان نماید.

نه اینکه خللی یا اعتراضی بر این امر باشد که امری است صلح جویانه و بشر دوستانه، لکن صدها و هزارها شیعه کشته شده در یمن، که قلم شرم بر نوشتار جنایات دارد، مسلمان و یا شیعه ویا حداقل انسان نیستند ؟

وشاید آنها فراموش شدگان صداو سیما و خبرگذاری ها و مجلس شورای اسلامی و هیات دولت اند؟

جهان اسلام چشمانش را بسته و نمی خواهد ببیند ، با تکه ایی از اسلام چه میکنند؟

آیا اینان استحقاق اعتراضی مردمی در خیابانها بر علیه دولت یمن و سردمدارانشان را ندارند؟

آیا سوگ اینان از درد های دیگر کمتر است تا حوزه های علمیه درسهایشان را حتی برای ساعتی تعطیل نمایند؟

آیا اینبار رئس جمهور بجای نفی هالوکاست نباید به اثبات هالوکاست دیگری به دست مسلمانان بپردازد؟

آیا بر پایی شادی هسته ایی در برابر چشمان طفلان مادر از دست داده گریه ندارد؟

آیا ...