زندگی نامه آیت الله موسوی همدانی به قلم خودشان

دوران تحصیل

پس از گذراندن دوره ابتدایى، در سال 1363قمرى، تحصیلات علوم حوزوى را در حوزه علمیّه همدان آغاز کردم. درس‏هاى مقدّمات تا سطح عالى را در خدمت اساتید محترم این حوزه تحصیل کردم و در اواخر، توفیق حضورِ محضرِ مرحوم آیةاللّه العظمى آخوند ملّاعلى معصومى همدانى(ره) را به‏دست آوردم. در آن زمان حوزه علمیّه همدان که با همّت آن مرحوم تأسیس شده بود از حوزه‏هاى علمیّه فعّال و پر رونق بود و داراى طلّاب درس‏خوان و کوشا بود و این بر اثر مراقبت کامل و محبّت و تربیت علمى و اخلاقى آن مرحوم بود که خود یکى از شاگردان و دست‏پرورده‏هاى ممتاز مرحوم آیةاللّه العظمى حائرى مؤسّس حوزه علمیّه قم و از تربیت شدگان مکتب اخلاقى و تربیتى مرحوم آیةاللّه آقاى حاج میرزا جواد ملکى تبریزى(ره) به شمار مى‏آمد.

استادان

این‏جانب در طول تحصیل در حوزه از اساتید زیادى بهره بردم که نام برخى از آن بزرگواران را در ذیل مى‏آورم:
مرحوم آیةاللّه سلطانى(ره)، مرحوم آیةاللّه مجاهدى(ره)(استاد کفایة الاصول)، مرحوم آیةاللّه العظمى بروجردى(ره) (استاد خارج فقه)، مرحوم آیةاللّه العظمى امام خمینى(ره) (استاد خارج اصول)، مرحوم آیةاللّه العظمى گلپایگانى(ره) (استاد خارج فقه)، مرحوم آیةاللّه العظمى محقّق داماد(ره) (استاد خارج فقه و اصول).

دوستان و معاشران

این‏جانب در ایّام تحصیل با دوستانى معاشر بوده‏ام که عبارت‏اند از:
آقاى حاج میرزا على آقا عراقچى همدانى، آقاى حاج سیّد هاشم حمیدى همدانى، آقاى حاج شیخ على نیّرى آقاى حاج میرزا على آقا ثابتى، آقاى حاج سیّد جواد علم الهدى، مرحوم آقاى حاج سیّد محمد علم‏الهدى و... .

عوامل مؤثّر بر گرایش به مسائل سیاسى و اجتماعى

علاوه بر معاشرت با استادان و دوستان و فضاى مناسب حوزه علمیّه قم، ده‏سال اقامت در تهران (1353 - 1363) و ارتباطِ کارى با جامعه روحانیّت مبارز و حضور در جلسات سیاسى و اجتماعى آنان و استفاده از افکار بلند و روشن آن بزرگان به ویژه شهیدان بزرگوارى چون مطهّرى، بهشتى، مفتّح، باهنر، شاه آبادى و نیز آیةاللّه مهدوى که جلسات پربار و تعیین کننده‏اى در جهت هدایت انقلاب‏اسلامى و تنظیم حرکت جامعه و تسریع در روند پیروزى انقلاب زیر نظر امام راحل(ره) داشتند، موجب گرایش و علاقه این‏جانب به مسائل سیاسى و اجتماعى گردید.

فعّالیّت‏هاى علمى

در زمینه تألیفات چندان موفّق نبوده‏ام. ترجمه دو جلد از بحارالانوار و تألیف دو جزوه کوچک به نام مهدى موعود(عج) و رسالت جهانى پیامبر اسلام(ص) از آثار قلمى این‏جانب است؛ امّا در زمینه تدریس همواره در حوزه علمیّه همدان از مقدّمات تا سطح (رسائل و مکاسب) و در حوزه قم، شرح لمعه و رسائل و مکاسب را تدریس کرده‏ام. در حال حاضر نیز مشغول تدریس کفایة الاصول در حوزه همدان مى‏باشم.

فعّالیّت‏ها و مبارزات سیاسى و اجتماعى

قبل از پیروزى انقلاب اسلامى به امور تبلیغ و ترویج دین و ارشاد و هدایت جامعه مخصوصاً در ایّام ماه مبارک رمضان و ماه محرّم و صفر مشغول بودم. در زمان حیات مرحوم آیةاللّه بروجردى(ره) که تبلیغ در ماه مبارک رمضان سال 1339 شمسى به قروه کردستان رفته بودم، پس از پایان ماه عدّه‏اى از مردم خدمت مرحوم آیةاللّه بروجردى آمدند و بنده را به عنوان روحانى محلّ خواستند و ایشان هم قبول کرد و حقیر را به آن شهر اعزام فرمود. چون شهرستان قروه در آن زمان مرکز فعّالیّت فرقه ضالّه بهائیت بود، مرتّب با مشکلات و مسائل اجتماعى حادّى روبه‏رو مى‏شدیم.
پس از رحلت آن مرجع بزرگ و آغاز نهضت اسلامى ملت ایران به رهبرى امام راحل(ره)، وظایف دیگرى احساس شد. مبارزه آشکار با رژیم باحادثه مدرسه فیضیّه - که حقیر در آن حضور داشتم و شاهد قضایا بودم و حتى در معرض خطر نیز قرار گرفتم - آغاز شد. پس از بازگشت به قروه و شرح جریان قم و حادثه فیضیّه و توزیع اعلامیّه‏هاى فراوانى که با خود برده بودم، با تهدید ساواک کردستان روبه‏رو شدم و به مرکز ساواک سنندج احضار شدم و با تعهّد و شنیدن سخنان رئیس آن مرکز از آن‏جا خارج شدم و چون اوّل کار بود، دستگیرى و شدّت عمل بیش‏تر را مصلحت ندانستند. در سال 1342شمسى به قم بازگشتم و از محضر بزرگان مستفید و ضمناً در ایّام تعطیلى حوزه از سوى بیت حضرت امام(ره) و به پیشنهاد مرحوم آیةاللّه اشراقى (داماد امام) در شهر نراق مشغول امور تبلیغى شدم که - بحمداللّه - ثمرات خوبى داشت. در سال 1352 یا 1353شمسى به دعوت هیئت امناى مسجد فرشته تهران و ترغیب بعضى از دوستان به تهران رفتم و تا سال 1363شمسى در همان مسجد مشغول انجام وظیفه بودم.
در مدّت ده سال حضور در آن‏جا علاوه بر برنامه‏هاى متنوّعى که در مسجد داشتم، با عالمان و بزرگان دیگر و جامعه روحانیّت مبارز همکارى و ارتباط داشتم و در اکثر جلساتى که براى تنظیم برنامه مبارزاتى در مقاطع مختلف تشکیل مى‏شد - چه در مرکز جامعه روحانیّت و چه در مناطق دیگر تهران - شرکت داشتم و در زمان اوج‏گیرى مبارزات در سال 1356 و 1357شمسى که درگیرى شدیدى بود و از سوى رژیم شاه دستور داده شد که از پذیرش مجروحان در مراکز درمانى خوددارى شود، نقاط مختلفى از منازل مردم مهیّاى پذیرش مجروحان شده بود، این‏جانب نیز منزل خود را که محلّ سکونت خودم بود، تخلیه کردم و با تهیّه تخت‏خواب و وسایل و لوازم کمک‏هاى اوّلیّه در اختیار آسیب دیدگان قرار دادم.
بعد از پیروزى انقلاب اسلامى حضور در اقامت‏گاه امام(ره)، مأموریّت حضور در کاخ نیاوران و استقرار در آن‏جا به این‏جانب واگذار شد. تشکیل کمیته در مسجد فرشته براى حفاظت و حراست و تأمین امنیّت در محدوده کمیته و حفاظت از منازل طاغوتیان فرارى و کمک به تمرکز و نظم کمیته‏ها و راه‏اندازى و ساماندهى کلانترى‏هاى اطراف از دیگر فعّالیّت‏هاى این‏جانب بود.
مدّت دو سال در دیوان عدالت ادارى مشغول انجام وظیفه بودم. پس از آن براى پى‏گیرى «فرمان هشت ماده‏اى» حضرت امام(ره)، به آذربایجان‏غربى اعزام شدم. امامت جمعه و نمایندگى حضرت امام(ره) در استان همدان به تقاضا و پى‏گیرى مردم شریف همدان و با حکم مبارک حضرت امام(ره) در سال 1363 شمسى از دیگر مسئولیّت‏هاى این‏جانب بود.

دوران دفاع مقدّس و جنگ تحمیلى

تأثیر حضور روحانیّت و عالمان و طلّاب در تقویت و حفظ روحیّه رزمندگان و تبیین جاى‏گاه ارزشى جهاد و دفاع از انقلاب و نظام اسلامى و ارزش شهادت و مقام رفیع شهید از مطالب روشن و بدیهى است، به‏طورى که اکثر اوقات، خود آقایان روحانى تحت تأثیر روحیّه بالاى این جوانان عزیز و بسیجیان عاشقِ شهادت و پاک‏بازان مخلص قرار گرفته، تحوّلى در درون آنان به‏وجود مى‏آمد. حقیر هم طبق وظیفه اسلامى و روحانیّتى خود، بارها در آن جبهه‏هاى مقدّس حضور یافتم و خاطرات فراوان و شیرینى از آن دوران عشق و ایثار دارم که براى اختصار تنها به یک مورد اشاره مى‏نمایم.
در سال 1360شمسى از تهران به همراه برادران مسجد با مقدارى از کمک‏هاى مردمى به سوى جبهه‏هاى جنوب و خوزستان رفتیم. بر چهره نورانى و پر از معنویّت و خلوص رزمندگان اسلام بوسه زده، دقایقى در هر سنگر توقّف کردیم و هدایا را تقدیم نمودیم و به پادگان شهید بهشتى اهواز بازگشتیم و شب را در آن پادگان ماندیم. اوّل مغرب، نماز جماعت، با شکوه و معنویّت خاصّى اقامه شد و پس از آن براى حاضران سخن‏رانى کردم.
پس از خوردن شام خوابیدم و سحرگاه وقتى که از خواب برخاستم، گوشم با صداى مناجات و راز و نیازى عاشقانه رزمندگان اسلام مرا به خود جذب کرد. وقتى دقّت کردم، دیدم در جاى‏جاى محوّطه وسیع پادگان این جوانان کم سنّ و سال با خداى خود خلوت نموده، مشغول تهجّد و دعا هستند. از این حالت روحانى و معنوى چنان لذّت بردم که لحظاتى فقط به این منظره زیبا خیره شده، از اخلاص این عاشقان و شب زنده‏داران در خود احساس انفعال شدیدى کردم.
پس از شرکت در مراسم صبح‏گاهى از این مجاهدان خداحافظى کرده، از پادگان خارج شدیم. دیدم بیرون پادگان عدّه‏اى زن و مرد براى ملاقات فرزندان خود آمده بودند. در این بین خانمى آمد و سلام کرد و گفت: من آمده‏ام پسرم را ببینم، امّا پسرم نمى‏آید تا او را ببینم. سپس گفت: چون چشم پسرم خیلى ضعیف است، مى‏خواهم خواهش کنم او را به کارى که مناسب با چشمش باشد، بگمارند. سرانجام پس از پى‏گیرى زیاد پسر او را پیدا کردم. او نوجوانى پانزده یا شانزده ساله بود و عینک پرموجى به چشم داشت؛ معلوم بود که چشم او خیلى ضعیف است. وقتى نزد مادرش آمد، مادر او را به گرمى در آغوش کشید. به او گفتم: «چرا نمى‏آمدى تا مادرى را که از راه بسیار دور آمده است، ببینى؟» گفت: «مى‏ترسیدم اگر مادرم مرا ببیند، با خود ببرد و من نمى‏خواهم بروم».

نمایندگى در مجلس خبرگان

در انتخابات دوره دوم مجلس خبرگان رهبرى به عنوان نمایندگى استان همدان برگزیده شدم.
از تصمیمات مهم و سرنوشت‏ساز مجلس خبرگان تعیین و تفویض ولایت امر و مسئولیّت رهبرى و زعامت جامعه‏اسلامى به حضرت آیةاللّه خامنه‏اى - أعزّه و أیّده اللّه بعزّته و قدرته و أظهرهُ اللّه على أعدائه أعداء الإسلام - بود و این فطانت به عنایت و هدایت الهى بود. حضرت امام راحل(ره) هم با اشارتى که در زمان حیات پربرکت خود به شایستگى و مزایاى خاصّ معظّمٌ‏له داشتند، راهنماى خبرگان رهبرى در این تصمیم سرنوشت‏ساز بود و این‏انتخاب، به لطف الهى تمامى افکار و آرزوهاى دشمنان و رؤیاهاى شیطانى آنان را نقش بر آب کرد و همانند تعیین امیرمؤمنان على(ع) به‏وسیله خود رسول اللّه(ص) براى زعامت و ولایت بر مسلمانان بود و با این کار، تشویش‏ها و اضطراب‏ها که به‏صورت شبه هولناکى درآمده بود، خاتمه یافت.
مسئله دیگرى که آن هم به نوبه خود تصمیمى مهم و سرنوشت ساز بود، تجدید نظر در مرجع تشخیص صلاحیّت نامزدهاى خبرگان بود که با تصویب و آراى قاطع خبرگان رهبرى پس از بحث و تبادل نظر صورت گرفت و این مهم به شوراى محترم نگهبان محوّل شد که در این مسئله سرنوشت‏ساز هم تشویش و اضطرابى که از احتمال اشتباه و خطا و تحریف و تزیین باطل و تضعیف حق وجود داشت، مرتفع گردید و راه نفوذ فاقدان شرایط مسدود شد.